Srebrna Florencja dotarła do mnie w sporym, skromnym, ale eleganckim pudełku mogącym spokojnie zmieścić średniej wielkości pizzę. Na szczęście zakup ww. przewodu, w przeciwieństwie do niezwykle apetycznej, ale i tuczącej potrawy, zamiast zaszkodzić wadze nabywcy, może jedynie wpłynąć na zgubienie paru kilogramów. Oczywiście to dość drastyczny scenariusz, bo nie przypuszczam, aby ktoś przy zdrowych zmysłach odejmował sobie od ust i nie dojadał, żeby tylko Goldenote’a kupić. Choć z drugiej strony audiofile nigdy nie uchodzili za wzór zdrowego rozsądku i racjonalnego zarządzania domowym budżetem. Firenze Silver ze względu na swoją budowę (o czym dalej) jest dość sztywny i sprężysty, co przy niewielkich wolnych przestrzeniach, w jakie z reguły wciśnięte są systemy nabiurkowe, może być dość problematyczne. Po krótkiej walce udało mi się jakoś ogarnąć temat, ale miałem wrażenie, jakby niesforny przewód starał się brać przykład z sieciówek Gigawatta, które również nie należą do najłatwiejszych w aplikacji. Niejako przy okazji doceniłem też, dość mocno ograniczająca mobilność, ale w tym momencie będącą niezaprzeczalną zaletą, sporą wagę swojego 17 calowego laptopa. Za to w kość trochę dostał USB DAC Hegel HD2, który musiał zostać na czas testów odpowiednio dociążony, gdyż wykazywał tendencję do wędrowania. W „dużym” systemie miejsca miałem pod dostatkiem, więc netbook, o Ayonie nie wspominając, nie wykazywały ochoty do spacerów. Słowem nie jest to kabel przekrojem przypominający przewód od klawiatury, czy myszki, który można ciasno zwinąć i jakich setki zalegają w supermarketach w cenach od kilku do kilkudziesięciu złotych.

Cały test: LINK
źródło: audiostereo.pl