 W dużym, znakomicie wydanym tomie The Absolute Sound’s Illustrated History of High-End Audio poświęconym kolumnom głośnikowym nie znajdziemy o firmie Albedo ani słowa (Robert Harley i inni, The Absolute Sound’s Illustrated History of High-End Audio, Austin 2013). I nic dziwnego – pomiędzy nestorami, pionierami audio, jak Altec/Lansing, JBL, QUAD, Spendor, KEF, Bowers&Wilkins, a i nowymi, ale mocno reklamowanymi, znanymi producentami na tak młodą (to w sprawie nestorów) i tak „low-profile” (to o promocji) firmę miejsca nie ma.
Na początku lat 90. dwóch ludzi, Massimo Costa, redaktor naczelny włoskiego magazynu DIY „Costruire Hi-Fi” i posiadający doktorat na wydziale fizyki Uniwersytetu w Rzymie Giuseppe Pucacco połączyli siły po to, aby zgłębić tajemnice obudowy kolumn głośnikowych z linią transmisyjną. Owocem współpracy były reguły matematyczne, które tego typu obciążenie głośnika niskotonowego opisywały. Namacalnym efektem tych obliczeń był program do symulacji komputerowej pozwalający na bardzo dokładne przewidywanie zachowania się dowolnej linii transmisyjnej. Podstawowe założenia zostały zwieńczone zaadaptowaniem innego, ważnego rozwiązania z dziedziny akustyki, a mianowicie rezonatora Helmholtza, służącego do kształtowania emisji linii transmisyjnej (w dziedzinie częstotliwości). Rozwiązanie to nosi w języku Albedo nazwę Helmholine.
Linia transmisyjna i Helmholtz to podstawowe wyróżniki tej firmy, na których bazują wszystkie trzy modele Albedo – HL2.2, testowane Aptica oraz flagowe Axcentia. Linia transmisyjna nie jest oczywiście rzeczą w audio nową, niegdyś bardzo popularna, wciąż jest wykorzystywana przez wiele firm, np. PCM i Castle. Do Albedo należy jednak palma pierwszeństwa, jeśli chodzi o systematyczne badania nad tym zagadnieniem.
Ale to nie jedyna rzecz dla tej włoskiej firmy charakterystyczna. Druga wiąże się z zastosowanymi przetwornikami. A o tych we wspomnianej książce (gorąco ją polecam!) jest już całkiem sporo – cały osobny rozdział pt. Ceramic Drivers, napisany przez Jonathana Valina. Albedo, podobnie jak inni wielcy: Avalon Acoustic, Isophon, Kharma, Marten, Estelon, Tidal i inni, korzysta z ceramicznych przetworników niemieckiej firmy Accuton.
W 1984 roku Bernhard Thiel, wówczas inżynier niemieckiej firmy Backes & Müller, wynalazł sposób na produkcję ekstremalnie cienkiej warstwy bardzo twardego materiału o nazwie korund, krystalicznej formy tlenku aluminium, występującej w przyrodzie jako szafir. Potrafił go również uformować w kształt membrany. Robi się to wypalając wybrany kształt w temperaturze 2200º C i odpowiednio schładzając. Te pierwsze, czysto ceramiczne membrany, choć miały bardzo dobre tłumienie wewnętrzne, to i tak wykazywały liczne rezonanse o wysokiej dobroci. Aby temu zapobiegać, Thiel wycinał laserem otwory w membranie, w które wpasowywał fragmenty sorbotanu.
Początkowo przetworniki ceramiczne produkowane były wyłącznie przez Backes & Müller, jednak po kilku latach od wynalazku Thiel opuścił B&M i założył w Homburgu własną firmę, Thiel GmbH. Kiedy w 1992 roku dawny pracodawca, Backes & Müller, wycofał się z produkcji kolumn z ceramicznymi przetwornikami, Thiel popadł w długi. Pomógł mu w tym trudnym czasie długoletni przyjaciel, Adrian Bankewitz, jego europejski dystrybutor. Thiel GmbH zamienił się w Thiel & Partner GmbH i odtąd znany jest pod nazwą Accuton, zaproponowaną przez Bankewitza. W 1996 roku powstały pierwsze ceramiczne głośniki niskotonowe, w 1999 opracowano sposób uzyskania membrany z diamentu, a w 2009 roku dorzucono do oferty membrany z ceramicznego sandwicza.
czytaj cały: TEST
źródło: www.highfidelity.pl
|
