|
Trilogy Audio H1 dla STAX w teście Hifiphilosophy! |
 O Trilogy dość dawno nie było, ale zapominalskim lub nowo zainteresowanym historią firmy i jej założycielem nie będę tych spraw przypominał, tylko odsyłam do wywiadu z Nickiem Poulsonem, przeprowadzonym podczas AVS 2015, w którym obok wspomnień, spraw bieżących i przewidywań padła też obietnica czegoś zaskakującego i lampowego zarazem.
Zaskakującego, bo Nick zaczynał wprawdzie od wzmacniaczy lampowych, ale ostatnimi czasy przesiadł się na tranzystorowe i hybrydowe, które – jak powiada – stanowią dla niego większe wyzwanie. Miłość do lamp mu jednak nie przeszła; co zaś się tyczy zaskoczenia, to zdaniem autora i moim brać się powinno bardziej z przeznaczenia nowego dzieła aniżeli nawrotu do techniki lampowej. Bo obok wielu głośnikowych dwa już były autorstwa Trilogy wzmacniacze słuchawkowe o konstrukcji tranzystorowej (większy i mniejszy), a ten będzie dla odmiany cały lampowy i przede wszystkim do elektrostatów. Elektrostatów wyraźnie wychodzących z cienia, będących po latach zastoju w kontrofensywie. Zarówno w sensie samych słuchawek, jak i wzmacniaczy do nich, które ostatnimi czasy zaczęły się sypać i nie przestają. Piekielnie drogie, zwyczajnie drogie, drogawe, średnie, niedrogie – wszelkiej maści i w coraz większym wyborze. Ten nasz, mający stanowić zaskoczenie Trilogy, już istnieje i koło mnie teraz stoi, czyli do peletonu elektrostatycznego ścigania dołączył i śmiga na swój sposób. Nie okazuje się przy tym dwuczęściowy, czyli jak 933 – większy dla dynamicznych – ale gabarytowo jest jeszcze pokaźniejszy i tradycyjnym u firmy wzorem głębszy niż szerszy.
Wzmacniacz jest płaski i dość ciężki. Płaski pomimo lampowego obwodu w klasie A, ponieważ lampy zostały zamontowane poziomo. Symetrycznie po trzy stronami – z każdej para 6C3PI i pojedyncza 6H6PI. Te ostatnie to triody średniej mocy o wysokiej skuteczności, stosowane w przedwzmacniaczach i stopniach wyjściowych, wspierane tu kaskadowo przez parę mniejszych ale też wydajnych podwójnych triod sterujących. Wszystkie to NOS-y produkcji sowieckiej o żywotności i odporności stresowej wedle wymagań atomowego pola walki (że szumnie lecz zgodnie z prawdą tak je zarekomenduję). Każda, mimo aż takiej deklarowanej odporności, ma na rzecz wydłużenia żywotności w wierzchnim panelu własne szczelinowe okienko wentylacyjne o łukowatym zakończeniu, podkreślającym lampowe przeznaczenie. Nic ponad to na tym wierzchu się nie dzieje, a przód jest charakterystyczny dla stylistyki firmy, i ogólnie dla angielskiej szkoły designʼu, to znaczy ascetyczny i zarazem odbiegający od nudnej sztampowości. Przez jego spłaszczony profil przebiega u góry głęboki frez, szerszy znacznie po lewej, bo poszerzony o dodatkową rynienkę lokującą w sobie cztery indykatory portów wejścia. Niżej z prawej, w płytkim, łukowo zakończonym wgłębieniu, znajdują się dwa gniazda słuchawkowe typu Stax PRO, a więc z biasem 580V, pasującym wyłącznie do nowszego typu słuchawek Staksa i ewentualnie King Sound. Niedługo mają się jednak pojawić też pasujące prądowo słuchawki elektrostatyczne od MrSpeakers, rozszerzając paletę marek do trzech. Po lewej wgłębienie jest okolone pasującym do reszty łukowatym warkoczykiem dziewięciu żywo czerwonych (jak wszystkie) diod wysterowania poziomu głośności, incydentalnie służących także do regulacji balansu prawo-lewo. Niczego więcej na przodzie nie ma, jako że cała obsługa odbywa się wyłącznie z pilota, którego zapodzianie lub uszkodzenie oznacza w tej sytuacji katastrofę. (Lepiej mieć wobec tego dwa.) Pilot jest mały i plastikowy, w odróżnieniu od dużego i metalowego samego H1. W użyciu okazuje się wygodny, bo denko ma przyjemnie zaokrąglone i jest leciutki, a na dodatek wzorcowo czytelny.
czytaj cały: TEKST
źródło: hifiphilosophy.com
|
